به نام خدایی که همین نزدیکی هاست

سرگردان وتنهایم وچشمانم را به افق نور دوخته ام وبرای شنیدن ندای سلام بردل ها ی شکسته ،سلام 

 برسینه های سوخته ، سلام بردست های خسته ،سلام برآسمان نگاه های بارانی !سجاده ای برتپش های دلم

 می گسترانم .آه که این کلام چقدر زمین گیر است و هوای روزگاران چه دلگیر .

مهربان  سالار !مارادریاب که هنوز غارنشین نفس اماره خویشیم ،مولای عزیزم!پدرمهربانم! بی تو خورشید

 درافق های غم فرو می رود.بی تو یاس ها،شکفتن نمی دانند،بی تو تابوت آرزوها برشانه لحظه ها سنگینی می کند،بی تو خستگان ودلسوختگان

 قدومت می میرند ،بی تو گل های نرگس عطر پریشانی  وزمزمه اسارت  می دهند.حال اگر توبیایی از طلوع تاغروب ،ازشفق تا فلق ، دسته

دسته آیه های نور خواهد بود،شکوفه  وگل وسرور خواهد .اگر توبیایی تمام واژ ه ها صبور خواهند بود ،اگر توبیایی  از گرمای نگاهت 

نرگس های دشت می رویند .دستان خسته ام باغبان نهال عشقت می شوند.

ای دلسوختگان و ندبه خوانان مولا،هزاران هزار گل نثار بغض گلویتان ،بارغم بشویید وسرود تبریک خوانید که مولا می آید،آقا می آید ،قائم آل

محمد می آید.   

                                        دلنوشته از:

                                                       خانم افسانه ریشهری

                                       پایه دوم