سخن امام علی (ع) در نهج البلاغة (خ 193) در وصف متقین:

 اهمیت خاصی دارد. طبق آنچه سیدرضی نقل کرده است ، یکی از صحابیانِ حضرت ، به نام هَمّام ، از ایشان خواست که متقین را چنان برایش وصف کند که گویی آنها را می بیند. امام ابتدا در دادن پاسخ درنگ کرد و همّام را به تقوا و احسان سفارش فرمود، اما نهایتاً با اصرار او به بیان احوال و اوصاف متقین پرداخت : متقین در دنیا اهل فضیلت اند، سخن به صواب می گویند، شیوه شان اعتدال و مشی آنان تواضع است ، دیده بر حرام می بندند و گوش به علم نافع می سپارند، در سختی و بلا چنان اند که در آسایش و راحتی ، خدا چنان در نظرشان بزرگ است که غیر او را کوچک می بینند، تَنِشان نحیف و نیازهایشان اندک و نفسشان عفیف است ، بیننده آنان را بیمار و گیج و دیوانه می پندارد و حال آنکه بیمار یا دیوانه نیستند بلکه امر عظیمی با جانشان آمیخته و عقل و هوش از ایشان ربوده است ، از اعمال اندک خویش خرسند نیستند و عمل بسیار خود را بسیار نمی پندارند، نفس را متهم می دارند و به رغم نیکوکاریشان نگران اعمال خویشند، اگر در ستایش ایشان چیزی گفته شود از آن سخن می ترسند و با خود می گویند «من به خویش از دیگری آگاهترم و خداوند به من از من آگاهتر است »، به آنچه باقی و زوال ناپذیر است امیدوارند و از آنچه فانی است دل بریده اند، آرزوهایشان کوتاه و خطاهایشان اندک و نفسشان قانع و خوراکشان مختصر و خشمشان خاموش و شهوتشان مرده است ، بی تکلف و آسانگیرند و همواره به نیکیشان امید هست ، به سبب دشمنی با کسانی ستم و به سبب دوستی با کسانی دیگر گناه نمی کنند، از دست خویش در رنج و مردم از ایشان آسوده اند، اگر از کسی دوری کنند از سر کبر نیست و اگر به کسی رو کنند از روی مکر و خدعه نیست .